Zaterdag 18 maart organiseert de Vrije Bond in samenwerking met Café Bosch:
BRADFEST #2, PUNKS FOR ROJAVA

Een benefiet voor de aardbevingsslachtoffers in Rojava met vooraf een korte update over de huidige (politieke) situatie in Rojava.

Zat, 18 maart
Café Bosch, Apeldoornseweg 4a Arnhem
Deuren: 20:00
Show: 21:00
Voorgestelde DONATIE: 7 euro

Verzameling van updates en artikelen over Punks for Rojava in NL

Punks for Rojava

[Event] Zaterdag 18 maart organiseert de Vrije Bond in samenwerking met Café Bosch: BRADFEST #2, PUNKS FOR ROJAVA

[Arnhem] BRADFEST #2, PUNKS FOR ROJAVA

Marinus van der Lubbe Geboren 13 januari 1911 - Leiden, Nederland, overleden 10 januari 1934 - gevangenis Leipzig, Duitsland

Marinus van der Lubbe werd op 13 januari 1911 in Leiden geboren als zoon van de handelsreiziger Franciscus Cornelis en Petronella van Handel, een gescheiden vrouw die al 6 kinderen had. Zijn vader verliet het huis voorgoed kort na zijn geboorte. Zijn moeder, een chronische astmapatiënt, verhuisde naar Den Bosch om een winkeltje te beginnen. Marinus schijnt korte tijd in een tehuis voor onderwijs aan wezen en arme kinderen te hebben gezeten. Een van zijn leraren beschreef hem op 11-jarige leeftijd als een begaafde leerling.

Na het overlijden van zijn moeder in 1921 woonde hij bij zijn halfzus in Oegstgeest, bij Leiden. Ingeschreven op een protestantse school was hij ook belast met de zorg voor zijn drie jongere nichtjes. Op 14-jarige leeftijd begon hij te werken om zijn halfzusje te ontlasten. Hij werkte als leerling-metselaar en volgde avondcursussen. Als gevolg van discussies met zijn collega's begon hij zich te interesseren voor revolutionaire ideeën en sloot hij zich aan bij de jongerenorganisatie van de Communistische Partij Nederland, De Zaaier. Als jonge autodidact, onafhankelijk van aard en afkerig van gezag, bezocht hij de openbare bibliotheek van Leiden, waar hij onder meer Filosofie en werk van Henry Ford, het Kapitaal van Marx en verschillende boeken over reizen door Tibet en China las.

In 1924 kreeg hij een arbeidsongeval op een bouwplaats. Twee van zijn collega's gooiden voor de grap een emmer over zijn hoofd. Ongebluste kalk op de bodem van de emmer kwam in zijn ogen terecht en hij moest in het ziekenhuis worden behandeld. In oktober 1927 raakte hij na het vallen van puin op een andere bouwplaats gewond aan zijn rechteroog. Dit tweede, ernstigere ongeval betekende dat hij enkele maanden in het ziekenhuis verbleef. Hij werd geopereerd zonder het volledige gebruik van zijn oog terug te krijgen. Als gevolg hiervan ontving hij een wekelijkse invaliditeitsuitkering. Om deze uitkering aan te vullen werkte hij de ene tijdelijke baan na de andere. Hij werkte in een kruidenierszaak, daarna als ober in het stationscafé in Leyden, als matroos op een boot tussen Noordwijk en Sassenheim, en daarna als aardappelverkoper op straat. Marinus had een atletisch gestel en bleef fit door te zwemmen. Zijn vrienden gaven hem de bijnaam "Dempsey" naar de beroemde Amerikaanse bokser.

Als onverzettelijke activist van de Jonge Communistische Liga werd hij het doelwit van de politie vanwege zijn interventies op openbare bijeenkomsten. Zijn zwager, die zijn politiek afkeurde, adviseerde hem Leyden te verlaten.

Marinus vestigde zich in een gemeubileerde kamer waarvan hij de huur deelde met Piet van Albada, een oppositielid binnen de Communistische Partij, die dicht bij de Internationalisten van de GIC (Groepen Internationalistische Communisten) stond. Deze groep hing de meer libertaire ideeën van het [radencommunisme] aan (https://libcom.org/history/articles//history/articles//history/articles/thought/ideas/council-communism).

Marinus maakte een korte reis te voet en liftend door België en Duitsland. Hij ging naar Calais, waar hij op het idee kwam om het Kanaal over te zwemmen. In oktober huurde hij in Leyden een ruimte die hij veranderde in een vergaderruimte voor de Jonge Communistische Bond, die hij Leninhuis noemde. Hij schreef folders en bulletins en kwam tussen bij stakingen, demonstraties van werklozen en openbare bijeenkomsten. In 1929 leidde zijn onenigheid met de Communistische Partij ertoe dat hij vier keer ontslag nam! Hij bekritiseerde de leiding vanwege haar schuchtere en bureaucratische houding, en begon te twijfelen aan het gebruik van het parlement dat de energie van de militanten afleidde. Onder invloed van van Albada en zijn vrienden kwam hij dichter bij de communistische standpunten van de raad.

1931 betekende voor hem een keerpunt. Zijn reislust verruimde zijn blik. Hij had een sterk verlangen om de Sovjet-Unie te bezoeken, die hij nog steeds beschouwde als het "land van het socialisme". Hij was bezorgd over de opkomst van het fascisme in Duitsland en vond dat de niet aflatende strijd tegen de opkomst daarvan werd afgeleid door verkiezingstactieken die hij als oppervlakkig beschouwde. In april plande hij met zijn vriend Henk Holwerda een reis door Europa naar Rusland, te financieren door de verkoop van propagandapostkaarten onderweg. De Leydense afdeling van de Communistische Partij weigerde hem hierbij te helpen, Holwerda haakte af en Marinus brak voorgoed met de Partij.

Hij ondernam de reis toch, kwam aan in Berlijn en meldde zich bij het Sovjet-consulaat. Maar het bedrag dat voor zijn visum werd gevraagd was te hoog voor zijn budget, en hij ging terug naar Nederland. In Gronau aan de grens werd hij gearresteerd wegens illegale verkoop van ansichtkaarten en "communistische propaganda". Vrijgelaten na 10 dagen in de gevangenis, keerde hij eindelijk terug naar Leiden.

Tijdens de zomer keerde hij terug naar Calais, waar hij werkte als matroos. Zijn plan om het Kanaal over te zwemmen, waarvoor een Nederlandse krant een prijs van 5.000 florijnen had uitgeloofd, werd gedwarsboomd door het zeer slechte weer. In september ging hij weer op pad door Duitsland. Hij sliep in boerenhuizen en in openbare opvanghuizen voor werklozen. In Boedapest werd hij verliefd op een jonge prostituee en vroeg haar haar beroep op te geven om haar leven met hem te delen. Hij werd afgewezen. Hij kwam tot Belgrado, werkte telkens op het land en schreef een reisverslag. Terug in Nederland ging hij naar Enschede, waar wilde stakingen waren uitgebroken in de textielindustrie. Hij schreef een verslag van deze stakingen voor de GIC. Omdat er geen seizoenswerk beschikbaar was, vroeg hij fondsen aan bij het Bureau voor Hulp aan Werklozen in Leiden. Hij vroeg steun voor het opzetten van een bibliotheek voor arbeiders en werklozen. Het Bureau weigerde dergelijke "sociale projecten" te financieren. In januari 1932, nadat een tweede poging om fondsen te verkrijgen was afgewezen, brak hij de ruiten van het Bureau in en werd veroordeeld tot drie maanden gevangenisstraf. Om hieraan te ontkomen reisde hij naar Boedapest en in april betrapte de Poolse politie hem bij een poging de grens naar Rusland over te steken. Terug in Nederland werd hij gearresteerd en gevangen gezet in Den Haag. Bij zijn vrijlating vroeg hij opnieuw om geld van het Bureau, wat hem werd geweigerd, en hij ging in hongerstaking. Na 11 dagen won hij zijn zaak. Even later publiceerde hij een krant voor werklozen, de Werkloozenkrant, waarin hij pleitte voor zelforganisatie en directe actie en felle kritiek uitte op de vakbondsbureaucratieën.

Hij raakte bevriend met Eduard Sirach, die in 1917 een opstand op de kruiser Zeven Provincien had geleid en actief was in een communistische raadsgroep in Leiden.de LAO (Arbeiders Linkse Oppositie) die Spartacus uitgaf. Betrokken bij hun activiteiten stond hij vaak midden in de agitatie. Tijdens de machinistenstaking in Den Haag mengde hij zich in de massabijeenkomsten, waarbij hij de Communistische Partij en de vakbonden bekritiseerde en pleitte voor arbeidersautonomie. In 1933 had Marinus tuberculose aan de ogen opgelopen en lag hij enkele weken in het ziekenhuis. Deze jonge man van 24 besefte dat hij een groot risico liep zijn gezichtsvermogen te verliezen.

Na Hitlers opkomst in Duitsland hoopte Marinus dat de miljoenen Duitse socialisten en communisten de confrontatie met de nazi's zouden aangaan en een revolutie zouden ontketenen die zich over de hele wereld zou verspreiden. Hij herhaalde vaak dat er iets moest gebeuren. Een week na zijn vertrek uit het ziekenhuis reisde hij naar Berlijn, waar hij op 17 februari aankwam. Bij een bijeenkomst van de sociaal-democratische partij zag hij tot zijn schrik dat een brutale onderbreking door de politie geen weerstand bood. Hij zette mensen aan tot een reactie, begon discussies op straat en probeerde in te grijpen bij vergaderingen. Overal ontmoette hij gelatenheid en onverschilligheid. Op 23 februari woonde hij een bijeenkomst van de Communistische Partij bij, die zonder verzet opnieuw door de politie werd opgebroken.

Ontmoedigd hierdoor, en omdat hij onder de arbeiders geen reactie op het fascisme zag, besloot hij tot actie over te gaan.

In de nacht van 25 februari probeerde hij een werkloosheidsbureau en een kasteel en het keizerlijk paleis in Berlijn in brand te steken. Op de 27e slaagde hij erin de Reichstag, het Duitse parlementsgebouw, in brand te steken en werd daar aangehouden. Dit was het zwakke voorwendsel om politieke organisaties en kranten te sluiten en duizenden socialisten, communisten en anarchisten te arresteren.

De nazi's stelden hem zelfs terecht samen met een leider van de Duitse Communistische Partij en enkele Bulgaarse communisten, die zij ervan beschuldigden samen te werken met Marinus! Hij ontkende elk verband en verklaarde dat hij op eigen houtje had gehandeld.

Hij begon een hongerstaking in de gevangenis om te protesteren tegen zijn detentieomstandigheden, en werd onder dwang gevoed. Hij zat 7 maanden vastgeketend in zijn cel. Uiteindelijk werden de Bulgaren vrijgesproken, de communistische leider gevangen gezet en Marinus ter dood veroordeeld. Op 10 januari 1934 werd hij in de gevangenis van Leipzig onthoofd.

De communisten richtten na de Rijksdaggebeurtenis een comité op voor hulp aan de slachtoffers van het Hitlerisme. Het werd geleid door Munzenberg, die optrad voor de Komintern, de door Stalin gecontroleerde Communistische Internationale. Het beschreef Marinus als een pseudo-communist en een nazi-agent-provocateur. In augustus 1933 verscheen het Bruinboek, onder redactie van Otto Katz, die Marinus beschuldigde van een "kleinburgerlijke" "opschepper", een godsdienstwaanzinnige, en tenslotte van een speelbal te zijn voor de leiders van de SA, de stormtroepers van de nazi's! Hij werd beschreven als een "halfblinde jonge pederast" en beschuldigd van samenwerking met de Nazi's bij de brand van de Reichstag. Een door dit comité georganiseerd "tegenproces" in Londen bevestigde deze bevindingen, waarbij slechts één persoon in de jury, Sylvia Pankhurst, de antiparlementaire communiste, ernstig bezwaar maakte. De Bulgaarse communist Dimitrov (na zijn vrijspraak een topper in de Comintern) eiste in de openbare rechtszaal dat zijn medeverdachte ter dood werd veroordeeld omdat hij "het proletariaat had tegengewerkt".

Raadcommunisten en anarchisten in Nederland en Frankrijk schoten hem te hulp (met uitzondering van de Duitse anarchistische veteraan 

, die de Brown Book beschuldigingen accepteerde) In Frankrijk richtte de anarchistische theoreticus Andre Prudhommeaux het Marinus van der Lubbe Comité op. Op de dag van de opening van het proces verscheen in Nederland het Rode Boekje, een weerlegging van alle laster uit het Bruine Boekje (en in uittreksels herdrukt in Frankrijk). Het verdedigde Van der Lubbe's revolutionaire integriteit, met vele karakterverwijzingen van mensen uit verschillende fracties die getuigden van zijn eerlijkheid en toewijding aan de arbeidersklasse. Maar de laster ging door. De communistische toneelschrijver Bertold Brecht heeft in zijn The Resistible Rise of Arturo Ui, een allegorie op de opkomst van Hitler, een personage genaamd Fish, een karikatuur van Marinus, wiens enige woorden "areu, areu, areu" zijn. Ondanks verschillende pogingen om zijn naam te zuiveren, hangt er nog steeds een kwalijke geur rond het leven van Van der Lubbe. In het beste geval wordt hij gezien als een cretin, of een halfgare idioot. Hij was evenzeer een slachtoffer van de Stalinisten als van de Nazi's.

Marinus handelde uit de beste motieven. Hij dacht dat zijn daad de vonk zou kunnen zijn voor een algemene arbeidersopstand tegen de nazi's. Helaas had hij het mis. De sociaaldemocraten en hun vakbonden gaven het zonder slag of stoot op, net als de communisten. Alleen in Wenen deden de arbeiders in juni 1933 een poging tot opstand, die bloedig werd neergeslagen (zie 

). Maar de nazi's zouden hun grootschalige onderdrukking hebben uitgevoerd, vroeg of laat, met of zonder de brand in de Rijksdag. Op de dag dat Marinus de communistische bijeenkomst uiteen zag vallen, was het hoofdkwartier van de communistische partij overvallen en waren de kantoren van hun krant gesloten.

En Munzenberg en Katz? Munzenberg werd vermoord door de Stalinisten, wiens bevelen hij had uitgevoerd, en zijn lichaam werd gedumpt aan de Zwitserse grens in 1940. Otto Katz zette zijn werk voor de Sovjet geheime diensten voort, en nam deel aan de jacht op socialisten en anarchisten tijdens de [Spaanse Burgeroorlog] (https://libcom.org/history/articles/spanish-civil-war-1936-39), voordat de doodsmachine, wiens trouwe dienaar hij was, zich ook tegen hem keerde. Hij werd berecht in Praag en opgehangen als een "Zionistische agent" in 1952.

"...oude formules en oude ideeën zijn op sterven na dood, en met hen vervallen de partijen en corporatieve organisaties en dat alles. De wereld rekent op nieuwe krachten, en dat zijn de hoofden en de harten van de arbeiders zelf."

Uit het werklozenblad onder redactie van Van der Lubbe

Een korte biografie van Marinus van der Lubbe, de Nederlandse radencommunist die de brand in de Rijksdag stichtte.

Lubbe, Marinus van der 1911-1934

Via onze FvA kanalen vroeg ik mensen naar hun favoriete luister-, kijk- en leest ontdekking in 2022, hier het overzicht.

de scheef gedrukte teksten zijn de comments van de inzenders.


Sommige links linken direct naar een download link, niet allemaal legaal. En sommige hebben geen links die kon ik niet vinden.

Het bestaat al veel langer, maar dit jaar was voor mij de première: NMG (Nederlands Met Gebaren). Mijn vocabulaire is nog beperkt, maar holy shit wat maakt dit een verschil in communicatie met jonge kinderen❤️ zo blij dat in sit ontdekt heb, en ik wil het blijven uitbreiden en ontwikkelen 🔥

Via de FvA kanalen vroegen ik mensen naar hun favoriete luister-, kijk- en leest ontdekking in 2022, hier het overzicht.

Ingezonden luister-, kijk- en leestips van 2022

Vanaf deze maand, december 2022, bestaat de podcasts ‘Hollanditis’ over uiteenlopende (linkse/activistische) sociale bewegingen en hun geschiedenis. We beginnen met een tweetrapsraket over de vredesbeweging en antimilitarisme. Omdat Oekraïne. 

Open in nieuw venster

Daarna behandelen we elke maand een nieuw thema. Het eerstvolgende is al bekend (en zelfs opgenomen): links/boeren/landbouw/voedsel. Zijn boerenbewegingen in Nederland altijd rechts geweest? Of bestaan ze wel, maar zien we ‘linkse boerenbewegingen’ alleen als ze zich in een arme land met wapens verzetten?

Maar dat dus later. Daarna lopen we een lang reeks thema’s en onderwerpen langs, van de globaliseringsbeweging tot feminisme, gewapende strijd (ook in Nederland ja), linkse media, boekwinkels, huisvesting, transport, solidariteit-met-de-derde-wereld, et cetera.

Uw hosts in deze zijn Jeremy en Kees, radicale huisvaders:

Kees is een luie huisvader en onderbetaalde zzp-er, maar ook al een leven lang op zoek naar rellen en bevrijdende revoluties (soms lukte dat bijna!) En fulltime amateur mediamaker (o.a. globalinfo.nl).

Jeremy is part time luie huisvader, part time army of one 'technical media support' en mede-organisator van het jaarlijkse 

 voor activisten en wereldversleutelaars. Ook is/was hij voor of achter de schermen betrokken bij de podcasts Crash Course Economics, De Lockdown en Future Beyond Shell.

Het eerste thema dat aangegraven wordt, tevens naamgever aan de hele (excusez) exercitie, is dus antimilitarisme en de vredesbeweging.

Ooit, begin jaren 1980 was die beweging zo groot in Nederland dat er internationaal een term voor bestond ’Hollanditis’. Dat was de pandemie die onder een groot deel van de bevolking toegeslagen had, waardoor mensen zich gingen verzetten tegen nieuwe atoombewapening. Het leidde tot de twee grootste demonstraties ooit.

Maar vreemd genoeg (of niet?) was van die massaliteit niets meer te bekennen toen er echt oorlog gevoerd ‘moest’ worden met deels Nederlandse wapens of medeplichtigheid. Dezelfde organisaties die zich hadden verzet tegen kernwapens, bleken jaren later voorstanders van ‘humanitaire interventies’ tegen bijvoorbeeld het Irakese of Servische bewind. Pas toen de globaliseringsbeweging op gang kwam, werd er weer het vermogen ontwikkeld om zich massaal te verzetten tegen een nieuw illegale interventie (in Afghanistan in 2001 en Irak in 2003).

En nu, met Oekraïne, lijken we weer helemaal terug bij af, of nog erger: er wordt algemeen gejuicht bij het beantwoorden van de Russische aanval op Oekraïne met zoveel mogelijk militair geweld. Alleen extreemrechtse wappies zijn nu nog tegen. De NAVO is ineens populairder dan ooit en het opkrikken van de defensiebegroting en oppompen van de wapenindustrie wordt nauwelijks nog bekritiseerd en staat nergens bij links op de agenda. “Wat een bizarre tijden!” zou Marcus Tullius Cicero hebben geroepen als hij dit had meegemaakt...

Klinkt dit interessant? Zegt het voort en deel deze posts bijvoorbeeld op de o zo sociale media

Of vertel het gewoon door aan je vrienden en bekenden: “wat ik nu heb gehoord...” een enorme kletspartij over de Nederlandse vredesbeweging en antimilitarisme door de eeuwen heen. Gratis en voor niks te beluisteren: Website: 

Vanaf deze maand, december 2022, bestaat de podcasts ‘Hollanditis’ over uiteenlopende (linkse/activistische) sociale bewegingen en hun geschiedenis. We beginnen met een tweetrapsraket over de vredesbeweging en antimilitarisme. Omdat Oekraïne.

Nieuwe podcast, ‘Hollanditis’ over de geschiedenis van sociale bewegingen.

Bij de totalitaire staten, die tegenwoordig het nieuwe principe van staatsorganisatie belichamen, staat Rusland op de eerste plaats. Niet alleen chronologisch, maar ook wat betreft de feitelijke ontwikkeling. De Russische staat, die ten onrechte een ‘sovjetstaat’ genoemd wordt, ging als eerste over tot de wetmatige vestiging van een dictatuur, tot de op- en uitbouw van een politiek en administratief terreursysteem, tot de exclusieve partijheerschappij, tot de methode van de mechanisch-bureaucratische gelijkschakeling, tot de politieke en etatistische totaliteit.

Daarmee schiep Rusland het model voor de overige staten die op een kritiek punt van hun bestaan gedwongen waren om het democratische systeem op te geven en een politieke dictatuur in te stellen. Men kan zeggen dat Rusland op deze wijze tot leermeester van het fascisme is geworden.

Dat is geen toeval, geen grap van de wereldgeschiedenis, geen toevallige samenloop van omstandigheden. Alle tekenen wijzen er integendeel op dat het de uitdrukking en de consequentie is van één en hetzelfde principe op verschillende ontwikkelingsniveaus, van het historische en politieke gebeuren. Of de partijcommunisten het nu leuk vinden of niet, het is een onweerlegbaar feit dat het staatsbestuur en het staatsbestel in Rusland, Italië en Duitsland — om slechts deze drie staten te noemen — sprekend op elkaar lijken. Wie van paradoxen houdt, kan spreken van een rode, zwarte en bruine ‘sovjetstaat’, of van zwart, bruin en rood fascisme.

Het is daarbij van ondergeschikt belang, welke ideologie de totalitaire staat begeleidt en rechtvaardigt. De ideologie is nooit het primaire, maar altijd het secundaire van het fenomeen. Zo kan, zoals het voorbeeld van Italië en Duitsland aantoont, de ideologie wezenlijke wijzigingen ondergaan, zonder iets te veranderen aan het karakter en de functies van het staatsapparaat.

Op dezelfde manier heeft de omstandigheid dat er in Duitsland en Italië nog steeds privébezit bestaat, terwijl dit in Rusland is opgeheven, slechts de ondergeschikte betekenis van een variant. Alleen de afschaffing van het privébezit betekent immers nog geen socialisme, maar is ook mogelijk binnen het kapitalistische systeem. Van beslissend belang voor een socialistische maatschappijvorm is, naast de afschaffing van het privébezit, vóór alles de zeggenschap van de arbeiders over de opbrengst van de arbeid en de afschaffing van het loonsysteem. Deze twee fundamentele eisen zijn in Rusland echter net zo min vervuld als in Duitsland en Italië.

Misschien kan men stellen dat Rusland een stap dichter bij het socialisme is. Daarmee wordt echter geenszins betoogd, dat zijn ‘sovjetstaat’ de doelen van de klassenstrijd van het internationale proletariaat ook maar één stap dichterbij heeft gebracht. Eerder is het tegendeel van toepassing. Doordat Rusland zijn ‘sovjetstaat’, ondanks de meer dan onvoldoende socialistische trekken en de povere embryonale constitutie, uitgeeft als ‘socialistische staat’ en aanprijst als de vervulling van het socialistische ideaal, schept het voor het proletariaat van de hele wereld een bron van misleiding, illusie en bedrog. Tegenover het fascisme weet de ontwikkelde arbeider waar hij aan toe is en hij bepaalt zijn houding in de klassenstrijd dienovereenkomstig. Maar tegenover Rusland is hij maar al te makkelijk en te graag onderhevig aan de illusie dat hij hier te maken heeft met een socialistische staat en samenleving. Deze illusie verhindert de volledige en vastbesloten breuk met het fascisme. Want zij verhindert de grondige behandeling van de oorzaken, voorwaarden en omstandigheden, die zowel in Rusland als Duitsland en Italië tot een verdomd gelijkvormig staats- en regeringssysteem hebben geleid. Zo wordt de illusie tot een hulpmiddel van de contrarevolutie.

Niemand kan twee heren dienen. Ook een totalitaire staat kan dat niet. Als deze een geschikt werktuig is voor de politiek van kapitalisten en imperialisten, een bescherming tegen de proletarische revolutie en een redding van de ondergang, dan kan hij niet tegelijkertijd aan het proletariaat waardevolle diensten verlenen, een instituut van de belangen van zijn klassenstrijd vormen en om die reden zijn erkenning en verdediging waard zijn. Als desondanks twee tegenovergestelde klassen met onverenigbare, onverzoenbare doeleinden, behagen scheppen in één en hetzelfde staatssysteem, het erkennen, er hun toevlucht bij zoeken en er hun redding van verwachten, dan is dat verdacht, dan klopt er iets niet. Eén van de twee klassen moet zich dan op fatale wijze vergissen.

Men kan niet stellen dat het hierbij slechts om een vormkwestie, om de buitenkant gaat, dat bij een toevallig gelijke vorm de inhoud volkomen verschillend is. Dat is zelfbedrog. Ten eerste bestaan er voor marxisten geen historische toevalligheden. Ten tweede zijn voor hen vorm en inhoud altijd hetzelfde, altijd met elkaar in overeenstemming, nooit deelbaar en verschillend.

Als men al deze gedachten op de juiste wijze uitwerkt, dan komt men tot het volgende resultaat: als de ‘sovjetstaat’ een model kon vormen voor het fascisme, dan moet deze ook principiële, structurele en functionele elementen hebben bevat, die vervolgens ook in het fascisme terugkeerden.

Onderzocht moet worden, of dit inderdaad het geval is. Het onderzoek moet teruggaan op het ‘sovjetsysteem’, dat berust op het leninisme. Het leninisme is de door Lenin ontwikkelde, op de Russische verhoudingen toegespitste speciale vorm van bolsjewisme, die door zijn grondleggers en aanhangers voor een authentieke interpretatie van het marxisme wordt gehouden. In het bolsjewisme moeten dus de elementen aangetoond worden die wezenlijk zijn voor de staatsorganisatie en staatsleiding van het fascisme.

Als dit bewijs geleverd wordt, dan is het evident dat het bolsjewisme en het fascisme fundamenteel identiek zijn. Dan kan het proletariaat, als dit het fascisme in de zin en met de middelen van de marxistische klassenstrijd wil bestrijden, niet tegelijkertijd het Russische ‘sovjetsysteem’ erkennen en verdedigen.

Integendeel, dan is voor de praktijk van de strijd tegen het fascisme het enig geldende gebod: de strijd tegen het fascisme begint met de strijd tegen het bolsjewisme!

Voor Lenin was het bolsjewisme van meet af aan een zuiver Russische aangelegenheid. In de vele jaren van zijn politieke arbeid en strijd, gedurende welke hij het bolsjewistische systeem tot volle helderheid en consistentie ontwikkelde, heeft hij nooit de poging gewaagd om het ook te verheffen tot revolutionaire strijdvorm voor het proletariaat buiten Rusland. Hij was een sociaaldemocraat, bewonderde Bebel en Kautsky als geniale leiders en liet de Duitse linkerzijde alleen in haar strijd tegen het centrisme en opportunisme. Hoezeer had het niet voor de hand gelegen, om haar met bolsjewistische argumenten te hulp te komen! En hoe verleidelijk had het voor hem moeten zijn, om het wereldproletariaat met de bolsjewistische theorie een waarachtige revolutionaire oriëntatie te verschaffen! Niets van dat alles. Lenin bleef, omringd door een kleine kring van Russische emigranten, in een hardnekkig isolement en bleef nog steeds in de ban van Kautsky, toen de Duitse linkerzijde onder Rosa Luxemburg allang openlijk vijandig tegenover hem en zijn politiek stond.

Lenin had alleen belangstelling voor Rusland. Als doel van zijn revolutionaire activiteit stond hem enkel en alleen voor ogen: de omverwerping van het feodale tsarisme en de verovering van een zo groot mogelijke sociaaldemocratische invloed in het ensemble van de partijen van het postrevolutionaire Rusland. De grandioze ommekeer van 1917 wierp hem ver voorbij zijn tevoren vastgestelde doel. De bolsjewistische partij bevond zich plotseling in het bezit van de politieke macht, als heerseres over Rusland.

Ze besefte dat zij deze macht slechts kon behouden en ten behoeve van een socialistische opbouw kon aanwenden, als het haar lukte om de wereldrevolutie te ontketenen. Maar hierbij had ze een ongelukkige hand. Doordat ze in de eerste plaats hielp om het Duitse proletariaat terug te drijven in de partijen, de vakbonden en het parlement en om zijn krachtige radenbeweging te vernietigen, brak ze zelf de ontwakende Europese revolutie de nek.

Zo bleef de bolsjewistische partij, die weliswaar over goed geschoolde leiders, maar over volledig ongeschoolde, grotendeels nog analfabetische massa’s beschikte, volledig op zichzelf aangewezen. Midden in de burgeroorlog, de vijandelijke invasies, de volledig verwoeste economie, het geïmproviseerde leger, de wisselende en mislukte socialiseringsexperimenten, was ze in bijna drie jaar tijd niet in staat om een werkelijk sovjetsysteem op te bouwen.

Ze had weliswaar met behulp van de haar wezensvreemde, door de mensjewieken in het leven geroepen sovjetbeweging de politieke macht veroverd en de proletarische dictatuur geproclameerd, maar ze was bij de stabilisering van haar macht en de opbouw van de economie nauwelijks een stap verder gekomen. Vooral was ze niet in staat geweest om het sovjetsysteem, juist omdat het haar wezensvreemd was en tegen haar gehele systeem indruiste, in het complex van haar maatregelen, die zij voor socialistisch hield, effectief en succesvol in te bouwen. Maar ze wilde het socialisme en daarvoor had ze het wereldproletariaat nodig.

Toen besefte Lenin dat het nodig was om eindelijk het wereldproletariaat te winnen voor de bolsjewistische theorie en praktijk, voor zijn strategie en tactiek. Het was verontrustend dat het wereldproletariaat, ondanks de schitterende overwinning die het bolsjewisme in Rusland had behaald, er klaarblijkelijk niet toe neigde om zich met de bolsjewistische methode vertrouwd te maken. Nog verontrustender was dat de massa’s, voor zover ze niet in de oude sociaaldemocratie vertoefden, door hun revolutionaire activiteit tot aansluiting bij de radenbeweging werden gedreven, die in vele landen was opgekomen, maar vooral in Duitsland sterk ontwikkeld was.

Deze radenbeweging was echter precies dat, wat Lenin in Rusland niet kon gebruiken. Daarbij weerstreefde zij elke poging om haar voor een revolutionaire opstand naar bolsjewistisch model te winnen. Weliswaar was vanuit Moskou in alle landen een geweldige agitatiemachine in werking gesteld. Maar de ‘ultralinkse’ agitatoren van de radenbeweging begrepen — zoals Lenin zelf bevestigde — hun zaak beter dan de afgezanten van de bolsjewistische partij. Zo kwam het dat de Communistische Partij steeds slechts een klein, schreeuwend en wild gebarend hoopje tussen twee grote kampen bleef, waarvan het één het proletarische afval van de bourgeoisie verwierf, terwijl het andere met magnetische kracht alle revolutionaire elementen van het proletariaat tot zich trok.

Dus moest er meer vaart gezet worden achter de bolsjewistische agitatie! Vooral tegen de ultralinksen moest stevig van leer worden getrokken. Want die hadden, nadat men ze uit de Communistische Partij had gegooid en volgens bolsjewistische methode met hoon en smaad had overladen, bij de massa’s alleen maar aan aanzien en vertrouwen gewonnen.

In Rusland had het sovjetsysteem gefaald — hoe was het mogelijk dat thans een concurrerende beweging zo brutaal was om de wereld te willen bewijzen dat het sovjetsysteem in de handen van het bolsjewisme weliswaar onmogelijk is, maar onafhankelijk van het bolsjewisme uitvoerbaar en zelfs de enige praktisch begaanbare weg naar de vervulling van de eisen van het socialisme! Aan de praktijken van deze valse concurrentie moest een drastisch einde worden gemaakt!

Aldus zette Lenin zich vol woede in zijn schrijfstoel en schreef een geharnast pamflet. Tomeloze angst voor het verliezen van de macht en gloeiende verontwaardiging over het succes van de ketters leidden zijn pen. Als hij Stalin was geweest, dan had had hij hen allen als volksvijanden eerste klasse een proces aangedaan en gefusilleerd. Maar hij schreef slechts een brochure: De ‘linkse stroming’, een kinderziekte van het communisme , met als ondertitel: Poging tot een voor iedereen begrijpelijke uiteenzetting van de marxistische strategie en tactiek, die later — omdat men zich schaamde voor deze dubieuze bluf — kwam te vervallen.

Het was een polemisch geschrift, vol van gal en venijn, agressief, grof, overlopend van de verdraaiingen, verdachtmakingen en vervalsingen, vol haat en lust tot vervolging als een pauselijke excommunicatiebul, kostelijk voedsel voor elke contrarevolutionair! Maar tegelijk van alle bolsjewistische programmatische geschriften datgene, welke het wezen van het bolsjewisme het helderst schetst, het meest meedogenloos onthult. Het bolsjewisme zonder masker! Toen Hitler in 1933 de gehele socialistische en communistische literatuur onderdrukte, was dit geschrift het enige waarvan hij de verdere verschijning toestond. Hij wist waarom.

Van de inhoud van deze tekst is hier niet van belang wat Lenin zegt over de Russische revolutie, de geschiedenis van de bolsjewieken, hun botsingen met andere stromingen van de arbeidersbeweging en de omstandigheden van het bolsjewistische succes in Rusland. Alles is eenzijdig gesteld, aanvechtbaar en daagt uit tot discussie. Maar dit is niet de plek daartoe. Hier zullen slechts de hoofdpunten van de bolsjewistische strategie en tactiek op de korrel worden genomen. Die punten dus, waarin duidelijk wordt wat — voor de toenmalige behoeften — de beslissende tegenstelling was tussen het bolsjewisme en de ultralinksen, en — voor de huidige behoeften — wat de overeenkomsten zijn tussen bolsjewisme en fascisme.

Lenin heeft zijn partij, die oorspronkelijk Russische sociaaldemocratie heette en een sectie van de Tweede Internationale vormde, niet in Rusland opgebouwd, maar in het buitenland, in de emigratie. Vanaf de splitsing in Londen in 1903 was de bolsjewistische vleugel nog maar een kleine sekte met weinig leden, waarvan de bekwaamste en meest geschoolde de directe voorhoede van Lenin vormden. De bolsjewistische massa’s bestonden alleen maar op papier en vormden een fantastisch bestaan in de revolutionaire berekeningen van de leider.

De voorhoede was streng gedisciplineerd, revolutionair afgericht, voortdurend gecontroleerd, altijd militant en paraat en door aanhoudende zuiveringen geconformeerd.

Zo was deze kleine partij een krijgsacademie voor revolutionaire scholing en voorbereiding. Haar belangrijkste opvoedingsmiddelen waren: onvoorwaardelijke autoriteit van de leider, strenge centralisatie, ijzeren discipline, het drillen om de meningen gelijk te schakelen, strijdlust, zelfopoffering, het volledig opgaan van de persoonlijkheid in het partijbelang.

Wat Lenin op deze wijze schiep was een officierskorps, een elite van intellectuelen, een top die zich, eenmaal in de revolutie geworpen, meester zou moeten maken van de leiding en zich het verworven succes moest toe-eigenen.

Of deze wijze van voorbereiding op de revolutie al dan niet juist was, kan niet door logisch-abstracte overwegingen worden vastgesteld. Deze vraag is alleen op dialectische wijze te beantwoorden. Daartoe moeten eerst bepaalde subvragen worden gesteld: voor wat voor soort revolutie waren de voorbereidingen bedoeld? Wat voor doel moest deze revolutie hebben? Ging het om de burgerlijke of de proletarische revolutie in Rusland?

Lenins leiderspartij en leidersideologie waren juist in Rusland, waar het om de vertraagde burgerlijke revolutie ging en de historische opgave was, om het feodale systeem van het tsarisme omver te werpen en een burgerlijke maatschappij te vormen. Hoe strakker in deze revolutie de wil van de leidende partij is geconcentreerd, hoe doelgerichter, bewuster en energieker haar greep naar de macht, des te succesvoller is het proces van de burgerlijke staatsvorming, des te veelbelovender ook de positie van de proletarische klasse in de nieuwe staatsordening.

Wat echter voor een burgerlijke revolutie als een gelukkige oplossing van het revolutionaire probleem geldt, kan niet tegelijkertijd voor de proletarische revolutie als aangewezen formule gelden. Alleen al daarom niet, omdat hierbij een beslissend structuurverschil in het wezen van de te scheppen samenleving zwaarwegend is.

Volgens Lenins revolutiemodel vormen de leiders het hoofd van de massa. Zij belichamen de voltooide revolutionaire scholing, het intellect als dirigerend element, het geestelijke overwicht bij het overzien van de situatie en bij het commando over de voorhanden zijnde strijdkrachten. Zij zijn de gestudeerde vaklui van de revolutie, de beroepsstrategen, de generaals van een groot burgerleger.

Nu stemt de scheiding tussen hoofd en lichaam, geest en massa, officier en troepen doorgaans overeen met het dualisme van de klassenmaatschappij, het karakteristieke boven en onder van de burgerlijke ordening. Een klasse of stand boven — tot heersen opgevoed, tot de leiding voorbereid, voor het boven-zijn bestemd. Een andere klasse onder — van tevoren als volgelingen gedacht, tot gehoorzaamheid verplicht, aan een vreemde wil onderworpen. Uit dit oude klassenschema is de partijvoorstelling van Lenin geboren. Zijn partij is de verkleinde kopie van de burgerlijke werkelijkheid en haar bestaanswetten. Zijn revolutie is objectief beheerst door de tendens tot de schepping en vorming van een maatschappelijke ordening, die deze klassenwerkelijkheid omvat, onverschillig wat voor doel hem daarbij subjectief voor ogen stond.

Wie een burgerlijk systeem wil, vindt in de scheiding tussen leider en massa, voorhoede en volgelingen, de juiste, met de opgave en het doel overeenstemmende strategische voorbereiding van de revolutie. En hij heeft de beste kansen voor zijn revolutionaire actie, naarmate de leiding intelligenter, geschoolder en superieur, de massa gewilliger, gehoorzamer en sterker tot aanpassing bereid is. Lenin wilde de burgerlijke revolutie in Rusland, dus was zowel zijn strategie als zijn leiderspartij op de juiste plaats.

Toen de Russische revolutie evenwel van karakter veranderde en zich tot een proletarische revolutie ontwikkelde, maar Lenin zijn burgerlijke revolutiemethode niet wijzigde, begonnen zijn strategische en tactische kunsten te falen. Toen hij uiteindelijk toch overwon, had hij dit niet te danken aan zijn voorhoede, maar aan de radenbeweging, die in zijn revolutieplan met geen woord was voorzien, maar uit het kamp van de mensjewieken kwam. En toen hij de radenbeweging na de overwinning weer afdankte, viel het gehele revolutionaire succes weer terug in de sfeer van de burgerlijkheid, wiens laatste voltrekker en erfgenaam het stalinisme is.

Men moet de moed hebben om hardop te zeggen dat Lenin een volstrekt ondialectisch denker was, totaal niet in staat om zaken en processen in hun historische samenhang en onder hun dialectische voorwaarden te zien. Zijn denken functioneerde absoluut mechanistisch, aan de hand van starre wetten, in stabiele, genormeerde sporen. Voor hem bestond er slechts één werkelijk revolutionaire partij — de bolsjewistische. Slechts één werkelijke revolutie de Russische. Slechts één zekere, ideale revolutionaire methode — de leninistische. Wat voor Rusland gold, moest ook gelden voor Duitsland, Frankrijk, Amerika, China en Australië. Wat juist was geweest in de burgerlijke revolutie van Rusland, moest ook juist zijn voor de proletarische revolutie van de gehele wereld. Met monomane eentonigheid bewoog zich de dynamiek van de eenmaal gevonden formule in egocentrische cirkels, onbekommerd over de verschillen tussen tijd en ruimte, materiaal en milieu, ontwikkelingsgraad en culturele toestand, ideeën en mensen. Hij was de belichaming van de dictatuur van het machinetijdperk in de politiek, de technicus van de revolutie, de uitvinder van de gelijkschakeling in het sociale wezen, de vertegenwoordiger van de almachtige leiderswil. Alle basiselementen van het fascisme waren in zijn denken, zijn doctrine, zijn revolutionaire strategie, zijn sociale planning en zijn methode om mensen te behandelen aanwezig. Zo bleef voor hem altijd verborgen wat de diepe zin was van een fundamentele afkeer van de partijtraditie. Nooit begreep hij het geheim van de nieuwe socialistische oriëntatie in de radenbeweging. Nooit begreep hij de afwijzing van het geweld, de dwang, de terreur, de dictatuur als middel tot menselijke bevrijding. Autoriteit, leiding, geweld aan de ene, organisatie, kadervorming, onderwerping aan de andere kant. Dictatuur en discipline zijn de in zijn geschriften het meest voorkomende woorden.

Zo is het begrijpelijk dat hij volledig van zijn stuk gebracht en vol verontwaardiging tegenover de ‘ultralinkse’ beweging stond, die het waagde om zich tegen zijn revolutionaire strategie te verzetten, doordat zij niet meer en niet minder eiste dan het meest vanzelfsprekende wat er bestaat in de bevrijdingsstrijd van de arbeidende mensheid: dat de mensen eindelijk eens hun lot in eigen handen mogen nemen...

Het lot in eigen handen nemen — dat vormt in alle opzichten het trefwoord van alle vragen, het richtpunt en de hoofdzaak van alle tegenstellingen tussen de opvattingen van de bolsjewieken en de ultralinksen. In het vraagstuk van de vakbonden net zo goed als in het vraagstuk van de partij.

De ultralinksen waren van mening dat revolutionaire arbeiders niets meer te zoeken hadden in reactionaire vakbonden. Het was hun opgave om een eigen vorm van strijdbare vereniging te ontwikkelen, die uit hun samenwerking in het bedrijf zou moeten voortkomen.

De bolsjewieken hadden de Duitse arbeiders echter, op grond van de autoriteit die zij onverdiend bij hen bezaten, reeds in de eerste dagen en weken van de Duitse revolutie weer teruggedreven in de reactionaire vakbonden van de oorlogshetze, de godsvrede en het parool tot wederopbouw.

Om te bewijzen dat de houding van de ultralinksen verkeerd, dom en contrarevolutionair was, bediende Lenin zich in zijn geschrift onder gescheld en woede-uitbarstingen wederom van de oude clichés van zijn ondialectische benaderingswijze. Inplaats van de Duitse verhoudingen met gepaste voorbeelden te staven, betrekt hij de Russische vakbondservaringen van de bolsjewieken als bewijs.

Dat vakbonden vooral aan het begin van de arbeidersbeweging een grote betekenis voor de klassenstrijd hebben en tot krachtige steunpunten van de proletarische beweging kunnen worden, is een algemeen bekend feit. Dit was voor Rusland nieuw en dat verklaart Lenins enthousiasme. Maar in de rest van de wereld heeft de arbeidersklasse met de vakbonden reeds geheel andere ervaringen gehad, zoals ze bij de typerende verschijnselen van hun latere ontwikkeling behoren. Van vehikels van de vooruitgang en motoren der emancipatiebeweging aan het begin van hun loopbaan, verworden de vakbonden tegen hun einde tot remblokken van de ontwikkeling, agentschappen van de reactie en bolwerken van verraderlijke contrarevolutie. Dat was ook de ervaring van de Duitse arbeiders, waaruit de ultralinksen de enige consequente slotsom trokken, dat zij deze contrarevolutie in eigen kamp de rug moesten toekeren.

Lenin moet zelf toegeven dat zich in de loop der tijd een klasse van ‘slechts op de vakbonden betrokken, geborneerde, ijdele, verkalkte, egoïstische, kleinburgerlijke, imperialistisch gezinde en door het imperialisme omgekochte, gedemoraliseerde arbeidersaristocratie’ had gevormd. Dit corruptiegilde, deze gangsterleiders beheersen thans in de gehele wereld de vakbondsbeweging en bedrijven op kosten van de massa’s hun piraterij. Van hen was sprake, toen de ultralinksen eisten, dat de arbeiders met hen geen omgang meer moesten hebben.

Wat deed Lenin echter? Hij bracht op demagogische wijze de jonge Russische vakbonden daartegenin en vindt dat daar alles het beste geregeld is. Zo wordt de specifieke ervaring van een bepaald tijdvak onder bijzondere omstandigheden, aan de gehele wereld als alleenzaligmakend inzicht voorgeschreven. Want — zo argumenteert Lenin verder — de revolutionair moet altijd dáár arbeiden waar de massa’s zijn. Maar waar zijn de massa’s dan wel? In de vakbondsbureaus? In de ledenvergaderingen? In de geheime bijeenkomsten van de vakbondsleiding met de kapitalisten achter gesloten deuren? In de banken, waar de bonzen hun cheques voor verleende diensten ontvangen? Nergens, op geen enkele van deze plekken zijn de massa’s. Zij zijn in de bedrijven, op de productieplekken, op hun arbeidsplaatsen, in de fabrieken en kantoren. Daar is de revolutionaire aaneensluiting te bewerkstelligen, de klassenstrijd aan te wakkeren, de Magna Charta van de proletarische eisen uit te spelen. De bedrijfsorganisatie op basis van het radensysteem is de ware organisatie van de revolutie. Zij moet in de plaats treden van zowel de partij als de vakbonden.

In deze bedrijfsorganisatie bestaan er geen beroepsleiders, geen scheiding tussen leider en massa, geen rangsysteem tussen intellect en arbeid, geen basis voor egoïsme, demoralisatie en corruptie, superioriteitswaan, verkalking en verburgerlijking. Hier hebben de arbeiders hun eigen lot in eigen hand.

Maar Lenin wil niet weten van deze oplossing voor het vakbondsvraagstuk Net als de partij wil hij ook de vakbonden handhaven. Hij wil hen slechts van binnenuit hervormen en revolutioneren. En hoe moet dat gebeuren? Simpelweg doordat er inplaats van de sociaaldemocratische bonzen in de toekomst bolsjewistische bonzen komen. Het ei van Columbus!

Lenin is zo naïef om te geloven dat er een goede en een slechte bureaucratie bestaat. De slechte groeit op sociaaldemocratische grond. De bolsjewistische grond levert echter alleen maar goede vruchten.

Twintig jaar praktische ervaring hebben inmiddels de belachelijkheid van dit geloof onthuld. Naar het recept van Lenin hebben de communisten alles op alles gezet om de revolutionering van de vakbonden door te voeren. Met welk resultaat? De revolutionering van de vakbonden is volledig mislukt. De poging tot oprichting van een eigen vakbond was een compleet fiasco. Want de revolutionaire wedijver tussen sociaaldemocratische en bolsjewistische leiders ontpopte zich in de praktijk slechts als een wedijver in de corruptie.

Zo werd de waardevolle strijdenergie van de arbeidersklasse, inplaats van deze aan te wenden tegen het fascisme, twintig jaar lang verspild in zin- en uitzichtloze experimenten. Zo werd het vertrouwen van de massa’s in hun eigen kunnen systematisch van de beproeving teruggehouden, in zijn activiteit misleid, in zijn successen bedrogen. De methodes van het fascisme, om elke stap van de massa’s te dicteren, te sturen, te controleren, elk ontwaken van zelfstandigheid te verhinderen en te saboteren, elke opwelling van zelfvertrouwen door kunstmatig veroorzaakte mislukkingen te ontmoedigen en van verdere pogingen af te schrikken — ze zijn hier op onovertrefbare wijze uitgestippeld.

De overwinning van het fascisme kon zo gemakkelijk gaan, doordat de arbeidersleiders in vakbonden en partijen het menselijke materiaal al zo voor hem gedrild, zo gecorrumpeerd en zo ontmand hadden, dat het een gewillige prooi voor de onderwerping vormde, door welke school het jarenlang was gelopen.

In het vraagstuk van het parlementarisme herhaalt zich op clichématige wijze Lenins rol als verdediger van een overleefd politiek instituut, dat tot hinderpaal voor de politieke ontwikkeling, tot gevaar voor de revolutionaire emancipatie van de massa’s is geworden.

Terwijl de ultralinksen de afwijzing van het parlementarisme in iedere vorm, de weigering van de deelname aan parlementaire verkiezingen en de ontkenning van de parlementaire besluiten voorstonden, zette Lenin zich met strijdbare ijver in voor deelname aan het parlementarisme, aan verkiezingen en parlementaire acties.

De ultralinksen verklaarden het parlementarisme voor achterhaald. Het heeft zijn waarde als agitatieplatform allang verloren, vormt een gevaarlijke haard van corruptie voor leiders en massa’s, laat het revolutionaire bewustzijn indommelen door de illusie van legale hervormingen en ontwikkelt zich in het geval van een conflict tot een orgaan van de contrarevolutie. Wegens de traditie van zijn vroegere betekenis in het bewustzijn van de massa’s, moet het vernietigd, voor zover dit nog mogelijk is, gesaboteerd en genegeerd worden. Daartegenover redde Lenin zich, om een steun voor zijn tegenovergestelde mening te vinden, door met een kunstgreep een onderscheid te maken tussen historische en politieke achterhaaldheid.

Het parlement, zo argumenteerde hij, is weliswaar historisch achterhaald — daarom is het principieel af te wijzen. Maar het is nog niet politiek achterhaald — daarom moet men er praktisch rekening mee houden, er aan meedoen.

Wat een geniale draai, die elke vraag een dubbelzinnige, listige en bedrieglijke tweeslachtigheid verleent.

Daar heb je het kapitalisme, weliswaar historisch, maar nog niet politiek achterhaald. Het is daarom zinloos om het revolutionair te bestrijden. Dus sluiten we er een compromis mee! Laten we opportunisme, sjacher en koehandel bedrijven in alle politieke kwesties. Dat is de consequentie van de leninistische tactiek.

Daar heb je de monarchie, weliswaar historisch, maar nog niet politiek achterhaald. Het proletariaat heeft dus niet het recht om haar af te schaffen. Het moet zich dus met haar tevredenstellen, met haar bestaan rekening houden, over haar rechten en privileges met haar discussiëren en onderhandelen. Lenin wil het zo.

Daar heb je de kerk, weliswaar historisch, maar nog niet politiek achterhaald. Want de mensen, en dat is voor Lenin een belangrijk criterium, zijn er in grote meerderheid nog steeds lid van. Men moet als revolutionair bij de massa’s zijn. Dus op, de kerk in! Meedoen met de papenzwendel! Dat is de plicht van de welbegrepen revolutie!

Daar heb je het fascisme, op een dag zal ook dit historisch, maar nog niet politiek achterhaald zijn. Wat valt daar te doen? Zich op de basis van de feiten stellen. Er compromissen mee maken, pacten mee sluiten, er militaire onderdanigheid aan betonen! Stalin, die thans met Hitler over een bondgenootschap tussen Moskou en Berlijn onderhandelt, heeft zijn Lenin goed begrepen. En we zullen spoedig meemaken, dat de bolsjewistische agenten en agitatoren de broederbond tussen fascisme en stalinisme als de enige juiste revolutionaire tactiek aanprijzen. De houding van Lenin in de parlementskwestie is exact de toetssteen die aantoont, hoe hem ieder inzicht ontbrak om te zien waar het in een proletarische revolutie eigenlijk op aankomt. Zijn revolutie is geheel en al de burgerlijke revolutie, als strijd om de meerderheid, om de regeringszetels, om de hefboom van de wetgeving, om de overmacht.

Daarom gelooft hij nog steeds dat het er bij de parlementsverkiezingen om gaat, grote verkiezingsoverwinningen te behalen, om dan in het parlement sterke fracties te vormen, bij stemmingen een meerderheid achter zich te krijgen, de inhoud en de tendens van de wetten te beïnvloeden, een deel van de politieke heerschappij tot zich te trekken. Het ontgaat hem volledig dat dit parlementarisme heden nog slechts bluf, een coulisse, een valkuil is, dat de werkelijke macht in de burgerlijke staat zich op geheel andere plekken bevindt, dat de bourgeoisie, ondanks linkse verkiezingsoverwinningen, fracties en stemmingssuccessen, nog altijd genoeg wegen en middelen heeft, om buiten het parlement haar wil en haar belangen tot gelding te brengen.

Lenin ziet ook niet de rampzalige uitwerking van de parlementaire achterlijkheid op de massa’s, het bederf van de publieke zeden door omgekochte, geïntimideerde of om hun lucratieve baantjes bezorgde leiders. Er was in het Duitsland van vóór het fascisme een tijd waarin de reactie in de Rijksdag elk besluit kon doordrukken door het dreigement, in geval van weigering het parlement te doen ontbinden. Voor deze ontbinding en het daaraan verbonden verlies van parlementaire vergoedingen, beefden de communistische afgevaardigden met evenveel angst als de burgerlijke, zodat ze ongeremd op alles ja en amen zeiden. En hoe is het thans gesteld in Berlijn, in Moskou, in Italië? Zijn daar niet overal de parlementariërs volledig mening- en willoze heloten in de hand van hun dictators, wier macht hen genadeloos in de afgrond der vernietiging slingert indien zij niet als goedgedresseerde honden voor hen kwispelen en zich koest houden?

Dit is wis en waarachtig de ontaarding en het verval van het parlementarisme. Maar moest het revolutionaire proletariaat het tot deze loochening van een politiek instrument laten komen, waarvan het zich eens zelf had bediend? Het besluit om het parlementarisme in een heroïsche revolutionaire daad op te heffen, was voor het politieke bewustzijn van de massa’s verheffender en opvoedkundig waardevoller geweest dan het jammerlijke schouwspel, dat het proces van bespotting en verrotting van het absurd geworden parlementarisme onder het cynisme en de verachting van fascistische overweldigers en gangsters biedt.

Lenin had daar net zo weinig gevoel voor als Stalin er thans gevoel voor heeft. Voor hem kwam het niet aan op de verlossing van de mens uit de slavernij van zijn intellect, de vergiftiging van zijn wil, de verwardheid van zijn bewustzijn, de zelfvervreemding van zijn wezen. Voor hem was niet de geestelijke en psychische omvorming van de mens, zijn bevrijding uit de wereld van het afzien, uit de diepte van het niet-mens-zijn de eigenlijke en ware opgave van de revolutie. Voor hem is de revolutie een pure machtsstrijd. Hij rekent als een bourgeois met meer en minder, debet en credit, winst en verlies. Hij stelt zich bij al deze bedrijfsmatige berekeningen slechts uiterlijke dingen voor: ledenaantallen, stemmen, parlementszetels, stemresultaten, zegetekens, machtsposities. Hij is een materialist in burgerlijke zin. Zijn materialisme is dat van het vermogen, van het mechanische gebeuren, niet dat van de levende mens en van de bezielde menselijke activiteit.

Vandaar ook steeds weer het schrikbarende gebrek aan vermogen tot dialectisch denken. Parlement is voor hem parlement. In het luchtledige, een abstract begrip, altijd hetzelfde bij alle volkeren en in alle tijden. Hij weet weliswaar dat het parlementarisme vele fasen van ontwikkeling heeft doorgemaakt. In zijn polemiek wijst hij daar zelf op. Maar hij maakt in zijn revolutionaire strategie en tactiek geen gebruik van dit inzicht. Zo polemiseert hij met het jonge parlement van de burgerlijke begintijd en haar politieke elan tegen het oude parlement van het burgerlijke verval, dat zijn afwijzing van de revolutie kleedt in het reformisme van een liefdadige sociale politiek. Zo kiest hij in geval van nood met de bourgeoisie voor de politiek als de kunst van het mogelijke, terwijl zij voor het proletariaat de kunst van de revolutie is.

Nog een kort woord over Lenins positie tegenover het vraagstuk van de politieke compromissen. De Duitse sociaaldemocratie heeft in de wereldoorlog de zaak van de arbeidersklasse verraden aan de bourgeoisie. Daarna werd zij — tegen haar wil — tot erfgenaam van de revolutie. In feite door de hulp van Rusland, die de ruggengraat van de Duitse radenbeweging brak De sociaaldemocratie wist niet wat ze moest doen met de macht die haar in de schoot was geworpen. Dus vernieuwde ze haar bondgenootschap met de bourgeoisie. De tendens tot godsvrede keerde terug in het gezamenlijke parool tot wederopbouw. Ze sloot een compromis met de democraten en de klerikalen, om de macht met hen te delen. Het doen herleven en weer laten aansterken van het kapitalisme als nationale inspanning was haar doel.

Tegen dit nieuwe, openlijke verraad protesteerden de ultralinksen met de eis: geen compromis met de contrarevolutie!

Het ging dus om een zeer concrete zaak Om een stellingname tegenover een specifiek vraagstuk, dat op een specifiek tijdstip en onder specifieke verhoudingen opgelost moest worden. De zaak was praktisch een dialectisch schoolvoorbeeld.

Maar Lenin, die niet in staat was om haar als zodanig te herkennen, maakte uit het vraagstuk dat slechts dialectisch te beantwoorden was, een generale kwestie. En de slechts dialectisch te behandelen eis, verhief hij tot een kardinale eis.

En met de gewichtigheid van een generaal en de onfeilbaarheid van een kardinaal voerde hij zijn grote polemische kanonnen op tegen de ultralinksen, om hen ervan te overtuigen dat het aangaan van compromissen met politieke tegenstanders onder alle omstandigheden een revolutionaire plicht is.

Leest men thans het hoofdstuk van Lenin over de compromissen nog eens door, dan dringen zich overeenkomsten op tussen zijn polemische uitbarstingen en de latere resultaten van Stalins leninistische compromispolitiek. Er bestaat geen doodzonde van de bolsjewistische theorie, die niet onder Stalin bolsjewistische werkelijkheid is geworden.

Het verdrag van Versailles: de ultralinksen hadden haar — volgens Lenin — moeten ondertekenen. Maar de Communistische Partij heeft — volgens Lenin — een compromis gesloten en aan de zijde van de Hitlergarden tegen de ondertekening geprotesteerd.

Het nationaalbolsjewisme van Laufenberg: volgens Lenin een ‘ten hemel schreiende absurditeit’. Maar Radek en de Communistische Partij sloten — volgens Lenin — een compromis met het Duitse nationalisme, protesteerden tegen de bezetting van het Ruhrgebied en vierden Schlageter als een nationale held.

Het begrip ‘volk’: volgens Lenin een te veroordelen concessie aan de contrarevolutionaire ideologie van de bourgeoisie. Maar Stalin en Dimitrov sloten — volgens Lenin — een compromis met de kleine burgerij en vonden de politieke miskraam van de ‘volksfront’-beweging uit.

Het imperialisme — volgens Lenin het geconcentreerde kapitalistische gevaar voor het wereldproletariaat, waartegen het alle tegenkrachten moet mobiliseren. Maar Stalin staat — volgens Lenin — op het punt om een bondgenootschap te sluiten met het Duitse imperialisme en de laatste resten van de Russische revolutionaire verworvenheden te verraden aan het Hitlerfascisme, uit angst voor een nieuwe revolutie.

Zijn er nog meer voorbeelden en bewijzen nodig?

Volgens alle historische ervaringen leidt elk compromis tussen revolutie en contrarevolutie tot een verzwakking van de revolutie. Elke verzwakking van de revolutie leidt tot het bankroet van de revolutionaire beweging. Elke compromispolitiek in de revolutie is daarom bankroetpolitiek.

Wat bij de Duitse sociaaldemocratie als compromis begon, eindigde bij Hitler. Wat Lenin theoretisch als compromis rechtvaardigde, eindigt bij het stalinisme. Wat Lenin als ‘kinderziektes’ van het communisme bestempelde, bleken ‘ouderdomskwalen’ van het pseudo-communisme te zijn.

Wanneer men het beeld van het bolsjewisme, zoals dit in Lenins geschrift op de voorgrond treedt, kritisch onder de loep neemt, dan laten zich samengevat de volgende grondtrekken als karakteristiek voor zijn wezen vaststellen:

1. Het bolsjewisme is een nationalistische doctrine. Oorspronkelijk en eigenlijk voor de vervulling van een nationale opgave geschapen, werd het pas later, nadat het zich als daartoe ongeschikt had bewezen, voor de doeleinden van internationale geldigheid en propaganda tot een algemene doctrine uitgebreid. Zijn nationalistische karakter wordt ook bevestigd door de aard van zijn houding tegenover de onafhankelijkheidsstrijd van kleine naties.

2. Het bolsjewisme is een autoritair systeem. Voor hem is de top van de maatschappelijke piramide het belangrijkste en beslissende punt. Hier wordt de autoriteit als autonome persoon gesteld. In het leiders aureool van zijn volmaaktheid viert het burgerlijke persoonlijkheidsideaal zijn grootste triomfen.

3. Het bolsjewisme is een centralistisch georganiseerde beweging. Alle initiatief, leiding, instructie en gezag komen vanuit het Centraal Comité. Naar het voorbeeld van de burgerlijke staat spelen alle leidende leden de rol van de bourgeoisie, alle uitvoerenden de rol van het proletariaat.

4. Het bolsjewisme is een militante machtspolitiek. Enkel en alleen uit op de verovering van politiek overwicht, constitueert het zich in de kenmerkende machtsvormen van de burgerlijke overlevering. Zelfs in zijn eigen organisaties is het democratische zelfbeschikkingsrecht van de leden niet erkend. Het leger dient als voorbeeld.

5. Het bolsjewisme is een dictatoriaal apparaat. Werkend met de middelen van geweldstoepassing, dwang en terreur, leiden al zijn functies tot de onderwerping of vernietiging van de tegengestelde richtingen, meningen of tendensen. Zijn dictatuur van het proletariaat is de dictatuur van de bureaucratie of van één enkele persoon,

6. Het bolsjewisme is een mechanistische methode. Het streeft naar de automatische gelijkschakeling, de technisch bereikbare conformiteit en de gerationaliseerde totaliteit als doel van de sociale ordening. De centralistisch georganiseerde planeconomie stelt economische techniek in de plaats van organische groei en gelijkmatige ontwikkeling.

7. Het bolsjewisme is een sociale constructie met een burgerlijk karakter. Aangezien het noch het loonsysteem afschaft, noch de arbeiders het beschikkingsrecht verleent over de maatschappelijke opbrengst van de arbeid, blijft het fundamenteel en praktisch gevangen in het klassenschema van de burgerlijke sociale ordening. Alleen de opheffing van het privébezit brengt nog geen socialisme teweeg.

8. Het bolsjewisme is slechts een revolutionair element in burgerlijke zin. Niet in staat om het radensysteem te verwerkelijken, is het ongeschikt om de structuur van de burgerlijke samenleving fundamenteel te wijzigen. Het belandt, inplaats van bij het socialisme, bij het staatskapitalisme.

9. Het bolsjewisme is geen toegang, geen brug of trap naar het socialisme. Doordat het, zonder radensysteem, de innerlijke revolutie van de mensen door de overwinning van de menselijke zelfvervreemding niet kan bereiken, blijft de vervulling van de wezenlijkste van alle socialistische eisen aan hem ontzegd. Het is de laatste fase van de burgerlijke, maar niet de eerste fase van de socialistische wereld.

Met deze negen punten is niet alleen de diepe scheidslijn tussen bolsjewisme en socialisme getrokken. Hiermee is ook de fundamenteel burgerlijke oriëntatie van het bolsjewisme en zijn onmiskenbare, nauwe, zelfs innige verwantschap met het fascisme aangetoond.

Nationalisme, autoritair principe, centralisme, leidersdictatuur, machtspolitiek, gewelds- en terreursysteem, mechanische dynamiek, burgerlijke oriëntatie, ongeschiktheid voor het socialisme — alle wezenlijke karaktertrekken van het fascisme zijn reeds in hem aanwezig. Het fascisme is in hem reeds vooruit bedacht en vooruit gemaakt. Het vindt in hem zijn model, zijn leermeester. Daarom moet alle strijd tegen het fascisme beginnen met de strijd tegen het bolsjewisme!

Marxisme & Autoritair socialisme

Geschreven in 1939, heruitgegeven en vertaald door uitgeverij de Dolle Hond in november 2003 op basis van het Duitse typoscript in het Internationaal Instituut voor Sociale geschiedenis te Amsterdam.

De strijd tegen het fascisme begint met de strijd tegen het bolsjewisme - Otto Rühle

Dit bericht verscheen op 25 november op crimethinc.com

, verbood Elon Musk het Twitter-account @crimethinc. Musk's doel om Twitter over te nemen had niets te maken met " vrijheid van meningsuiting " - het was een partijdige zet bedoeld om oppositie het zwijgen op te leggen en ruimte te maken voor extreem rechts. Dit onderstreept de gevaren van afhankelijkheid van corporate social media platforms.

Op 24 november plaatste een witte nationalist 

 een tweet waarin hij een golf van bans op Twitter goedkeurde. Elon Musk reageerde gunstig op hem, waarna 

 om het account @crimethinc van Twitter te verbannen. Binnen een paar uur had Musk aan Ngo's verzoek voldaan.[^1]

Het account @crimethinc op Twitter dateert van mei 2008. Het account is gedurende veertien jaar Twitter-administratie nooit geschorst of een waarschuwing ontvangen. Ngo bracht geen nieuw materiaal onder de aandacht van Musk, maar reposte jaren oude screenshots. Ook andere Twitter-gebruikers 

Musk's retoriek over het maken van Twitter tot een trefpunt voor "vrije meningsuiting" was een leugen. Musk kocht Twitter om zijn agenda op te leggen aan wat hij zag als het meest invloedrijke zakelijke sociale media platform dat buiten de controle bleef van mensen zoals hijzelf. Net als Donald Trump zegt Musk schaamteloos het tegenovergestelde van wat hij bedoelt, en zijn aanhangers zien dit als een machtsvertoon.

Op hetzelfde moment dat hij Donald Trump, witte nationalisten en fascisten 

 verwelkomt op Twitter, zuivert Musk degenen die hun autoritaire aspiraties in de weg staan. Vergis je niet, de bedoeling van het monddood maken van onze stemmen is om de weg te bereiden voor andere soorten geweld.

Een deel van de heersende klasse heeft zich altijd afgestemd op uiterst rechts en fascisten. In dit opzicht bewandelt Elon Musk een pad dat al door Henry Ford werd bewandeld, door reactionairen te promoten die er expliciet op uit zijn brede lagen van de bevolking en volksbewegingen aan te vallen. De rest van de heersende klasse, inclusief centristen en liberalen, zal profiteren van de gedwongen verwijdering van radicale stemmen uit het publieke discours zonder dat ze hun handen vuil hoeven te maken.

Dit is mede mogelijk omdat de meerderheid van de werknemers bij Twitter ontslag heeft genomen of ontslagen is. De resterende werknemers zijn onevenredig afhankelijk van hun werk bij Twitter voor visa om in de Verenigde Staten te blijven - een grimmig voorbeeld van hoe 

 dienen om de agenda van de heersende klasse op te leggen aan arbeiders, zelfs aan relatief rijke arbeiders.

Als Musk zegt dat hij Twitter 2.0 bouwt, verwijst hij naar de overgang van de oorspronkelijke iteratie van het internet - message boards, indymedia, een min of meer 

 model - naar Web 2.0, waarin alle interacties worden vormgegeven door de algoritmen van een paar tech-overheersers. Hun doel is te bepalen wat men zich kan inbeelden en wat men kan zeggen of doen. Wat al gebeurd is op 

 en zich nu voordoet op Twitter is het onvermijdelijke gevolg van een steeds grotere afhankelijkheid van corporate mediaplatforms.

 van Twitter en andere corporate mediaplatforms te verminderen, om andere informatiebronnen en communicatiemiddelen te verkennen. We sporen jullie aan om 

 op elk terrein dat ze proberen in te nemen en om door te gaan met het organiseren tegen kapitalisme, staatsgeweld, witte overmacht, patriarchaat en andere vormen van onderdrukking. We nodigen je uit om 

 te praten over wat er nodig is om een wereld te creëren waarin een enkele miljardair niet kan bepalen hoe gewone mensen kunnen communiceren.

Laten we elkaar ontmoeten in een ruimte waar geen algoritmes kunnen bepalen wat we samen kunnen dromen of creëren.

[^1] Vanmorgen nog, om 9:21 uur, ontvingen we een e-mail van notify@twitter.com waarin werd vastgesteld dat ons account niet in strijd was met het beleid van Twitter, met de tekst "Twitter is volgens de Duitse wet verplicht om gebruikers die door mensen uit Duitsland via de meldingsstroom van de Network Enforcement Act worden gemeld, hiervan op de hoogte te stellen. We hebben een klacht ontvangen over uw account, @crimethinc [...] We hebben de gemelde inhoud onderzocht en vastgesteld dat deze volgens de Twitterregels (https://support.twitter.com/articles/18311) of de Duitse wet niet hoeft te worden verwijderd." Dit suggereert dat de beslissing om ons account te verbieden onmiddellijk daarna door Musk zelf werd gedicteerd.

Ik kan bevestigen dat mijn account werd geschorst nadat Elon Musk over mij was ingelicht door extreem-rechtse extremisten die me talloze malen hebben geprobeerd te laten vermoorden. Ik werd ook op de door de nazi's samengestelde "antifa" lijst geplaatst die door bots wordt gebruikt om accounts die zich tegen het fascisme verzetten massaal te rapporteren. Mijn laatste tweets belichtten het complot om mijn account te verwijderen door misbruik te maken van het meldsysteem, evenals gecertificeerd bewijs dat Andy Ngo willens en wetens bevriend was met de beroemde pedofiel Amos Yee. Ik belichtte ook het naziverleden van Gays Against Groomers oprichter Jaimee Michell. Ik zal niet stoppen met mijn werk om fascisten te ontmaskeren, ondanks de georganiseerde campagnes om mij het zwijgen op te leggen en te vermoorden.

[Vishal P. Singh](https://kolektiva.social/@VPS_Reports/109406098587329940)

"Als we zeggen Twitter afschaffen, bedoelen we niet politici smeken om ze te reguleren. We bedoelen volksactie om te voorkomen dat ze kwaad blijven doen - tot er bloemen groeien in de wrakstukken van hun sociale mediasysteem."

"Twitter afschaffen betekent manieren ontwikkelen om te communiceren en een publiek aan te spreken die niet afhankelijk zijn van het concentreren van alle dwingende en communicatieve kracht in onberekenbare instellingen. Het is een project dat zich uitstrekt van onze interpersoonlijke en digitale relaties tot massale actie tegen staats- en bedrijfsgeweld."

Op aandringen van een extreem-rechtse trol heeft Elon Musk het Twitter-account @crimethinc gebanned - een partijdige zet die de weg vrijmaakt voor fascistisch geweld.

CrimethInc.: Elon Musk verbant CrimethInc. van Twitter op aandringen van ultrarechtse trollen

Na de succesvolle Punks for Rojava avond in de Vrankrijk in Amsterdam is nu Haarlem aan de beurt.

Vrijdag 25 november mogen wij een #punksforrojava solidariteits voku organiseren bij @flintagram om geld in te zamelen voor gasmaskers voor de mensen in Rojava zodat zij zich kunnen beschermen tegen gifgasaanvallen van de Turkse staat.

Om 18:00 begint het eten en om 19:30 gaan @eddieandtheroadcrew en @spetterpoepband hun liefelijke klanken ten gehore brengen. Doneer zoveel als je wil en kan missen. We gooien later een donatielink online maar je kan natuurlijk ook met cash betalen.

Stuur ons een dm of een mailtje op zwartemuggen@riseup.net om je aan te melden voor het eten (als je alleen voor de bandjes komt is aanmelden niet nodig).

Meer over de Punks for Rojava campagne op:


ZwⒶrte Muggen is een vrij recent opgezette anarchistische groep in Haarlem voor updates kun je ze volgen via hun instagram kanaal 

[Event] Vrijdag 25 november, Punks for Rojava benefiet Haarlem. Opgezet door anarchistsche groep ZwⒶrte Muggen.

[Haarlem] Punks for Rojava benefiet 25 november @ Flintys Haarlem georganiseerd door ZwⒶrte Muggen

In het kader van de actieweek #WeSeeYourCrimes hebben 1 November, 2022 meer dan duizend mensen gedemonstreerd in Den Haag, onder het motto: “We see your crimes - Stop the use of chemical weapons in Kurdistan!” tegen het gebruik van chemische wapens door de Turkse staat tegen burgers en de guerrilla’s in de Koerdische gebieden in Noord-Irak en Noord-Syrië.

Sinds april 2021, het begin van de nieuwe Turkse invasie in de Koerdische gebieden in Noord-Irak en Noord-Syrië (de datum waarop de Armeense Genocide wordt herdacht), zijn burgers en guerrilla’s van de PKK aangevallen en gebombardeerd met verboden chemische wapens, gifgassen en bommen.

Maar ondanks de massale oorlogsmisdaden en aanvallen die ver van elk besef van geweten en menselijkheid plaatsvinden, zwijgt de internationale gemeenschap en verwerpen ze alle beweringen en bewijzen die zich opstapelen.

Iframe

Beschrijving: Een recent geplubiceerde video waar in te zien is hoe twee guerrilla's het slachtoffer worden van Turkse chemische wapens, vrijgegeven door People's Defence Forces (HPG).
Bron: 

De Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens in Den Haag (OPCW)[^1] en andere internationale toezichthouders hebben tot nu toe geweigerd een onderzoeksteam naar het gebied te sturen. Medici, peshmerga, NGO’s, Koerdische ambtenaren en dorpelingen verklaren allemaal duidelijk ervan overtuigd te zijn dat er chemicaliën zijn gebruikt. Getuigenissen van gezondheidsfunctionarissen beweren dat ze zijn bedreigd en gedwongen werden door de Turks staat om medische rapporten te wijzigen waarin vermeld stond dat ze patiënten behandelden voor blootstelling aan chemicaliën. In de getroffen gebieden zijn monsters van grond, kleding en haar verzameld, maar ze weigert die te testen op de aanwezigheid van chemicaliën.

De militaire operatie van Turkije heeft geleid tot de bouw van vele nieuwe militaire bases, verbonden door een netwerk van wegen die ook over de Turkse grens leiden. De uitbreiding heeft geleid tot beschuldigingen van een feitelijke bezetting. Zo vonden er bijvoorbeeld luchtaanvallen plaats gericht tegen ziekenhuiz, burgers en politieke leiders in Shengal, Qandil en het vluchtelingenkamp Makhmour. Dit zijn oorlogsmisdaden, maar de internationale gemeenschap zwijgt. Alle drie de gebieden hanteren een systeem van zelfbestuur dat de principes van 

Ook stellen veiligheidsfunctionarissen dat Turkije en de VS achter de opleving van Isis in de regio zit, het eerste om Koerden aan te vallen en het tweede als hulpmilitie tegen door Iran gesteunde troepen.

Turkije kondigde aan dat de militaire interventie gericht is op de definitieve nederlaag van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK). Die de Turkse staat als terroristen bestempeld. In werkelijkheid is het de Turkse staat die de terreur uitvoert en die zelf veel fascistische en autoritaire kenmerken heeft.

Tal van westerse regeringen hebben de beschuldigingen dat Turkije chemische wapens heeft gebruikt, van de hand gewezen.

De Britse regering gooide het op "een gebrek aan bewijs". Omdat de Britten hun eigen aandeel hebben in de oorlogsmisdaden en genocide tegen de Koerden is het niet gek dat ze de bewijzen van de hand wijzen.[^3][^4] In het geheim heeft de Britse regering Turkije voorzien van apparatuur, onderdelen en technologie voor de gevreesde “killer drones”[^2]

Ook de Duitse staat houd Turkije een hand boven het hoofd en gaf als react dat het gebruik van witte fosfor (een van de chemicaliën die mogelijk bij de aanvallen zijn gebruikt) wettelijk was. Aangezien Duitsland de grootste wapenleverancier voor Turkije doet het ze goed om hun te vriend te houden. Dat Duitsland de kant kiest van de autoritaire Turkse staat blijkt ook uit de verbanning van twee journalisten die verslag deden van de Koerdische vrijheidsstrijd.[^5]

Joseph Borrell, hoofd buitenlandse zaken van de Europese Unie, zei vorige maand dat er “geen meldingen van bevestigde chemische aanvallen zijn ingediend” in antwoord op een schriftelijke vraag die het Zweedse parlementslid Malin Bjork in juni had ingediend.

De OPCW kwam zelf met een verklaring in de krant de Times kort nadat Turkije een donatie van 30.000 euro (26.000 pond) had gedaan aan het toekomstige OPCW Centrum voor Chemie en Technologie. De verklaring over witte fosfor en stelde dat het gebruik ervan niet onder het verbod verdrag over chemische wapens valt. En dat “In dergelijke gevallen zijn de beoogde effecten het gevolg van de thermische eigenschappen van witte fosfor, en niet van zijn chemische (giftige) eigenschappen.”

Witte fosfor wordt gewoonlijk bij militaire operaties gebruikt om rook te produceren of verlichting te geven. Wanneer witte fosfor wordt gebruikt als rook, verlichting of als brandend wapen, valt het gebruik ervan niet onder het Verdrag over chemische wapens. Maar het bewijs van de kortgeleden verschenen video beelden tonen duidelijk aan dat PKK-strijders vergast en vergiftigd worden in plaats van verbranding.[^6]

Critici bestempelden de verklaring van 17 oktober toen als “omkoping” om de dodelijke chemische wapen aanval van het NAVO-lid te maskeren.

Er zijn meer aanwijzingen dat de OPCW zich meer en meer partijdig opstelt en wordt gebruikt voor politieke doel einde door machtige westerse landen.[^7]

In Den Haag voeren meerdere Koerden al langere tijd actie voor het gebouw van de OPCW.[^6] Om extra druk uit te voeren riep de Kurdish youth movement vorig jaar december op tot actie. Activisten uit verschillende Europese landen reisde naar het OPCW kantoor en sommigen van hen slaagden er zelfs in het gebouw van de organisatie binnen te dringen. De politie uitgerust met wapenstokken, traangas en honden hield 44 mensen aan, van wie er 39 na drie dagen hechtenis werden vrijgelaten. Vijf van hen werden beschuldigd van beschadiging van openbare eigendom, geweld tegen de politie, overtreding van de wet op samenscholing en huisvredebreuk. Vier van hem zaten hier voor bijna twee volle maande vast.

Deze harde straffen en het gewelddadige optreden door de Nederlandse staat tegen mensen die opkomen voor mensen rechten is een wreedheid an sich.

Naast de grotere demonstraties voor het kantoor, demonstreert een Xosnav Ata al bijna 100 dagen achter elkaar voor gerechtigheid en de eis voor een onderzoek naar de chemische wapens die ook zijn nicht om het leven hebben gebracht.[^8]

YOUR SILENCE KILLS: De strijd tegen het gebruik van chemische wapens door de Turkse staat op Koerdistan en het zwijgen van de internationale gemeenschap.